✍️محمد قوچانی؛
دست دولت در مذاکرات نباید خالی باشد
جارستان: جبهه اصلاحات ایران، ائتلافی انتخاباتی میان احزاب اصلاح‌طلب است که در تدوام ائتلاف‌هایی مانند گروه‌های خط امام (در نیمه اول دهه۷۰) با جبهه دوم خرداد (نیمه دوم دهه۸۰) و نیز شورای هماهنگی احزاب، اصلاح‌طلب (دهه۸۰) و شورای سیاستگذاری انتخاباتی اصلاح‌طلبان (دهه۹۰) به تکامل تشکیلاتی خود رسیده و به صورت اجتماعی دائمی برای طراحی و هماهنگی راهبردی انتخاباتی اصلاح‌طلبان درآمده است.
با وجود این جبهه اصلاحات ایران هنوز «جبهه» است، «نه حزب». در باب مزیت هر یک از این دو نهاد سیاسی موافقان و مخالفانی وجود دارد که بی‌سابقه نیست. در تاریخ معاصر ایران مرحوم دکتر محمد مصدق به عنوان موسس جبهه ملی ایران با حزب شدن این نهاد در دوران حذف خویش مخالف بود و با وجود تعلق خاطر حزب ایران به دکتر مصدق، رهبر نهضت ملی با ادغام احزاب ملی در این حزب در دوره جبهه ملی دوم مخالفت کرد چراکه حرکت جبهه‌ای را در آن شرایط به سود دموکراسی می‌دید.
البته قبل از همه این مباحث نظری از لحاظ تشکیلاتی باید در درون جبهه اصلاحات براساس سابقه احزاب، فراگیری، تعداد اعضا و هواداران، نشریه‌ها، بیانیه‌ها و با نفوذ و شاخص‌های کمی و کیفی دیگر، نوعی بازآرایی میان احزاب کوچک، بزرگ و اشخاص حقیقی و حقوقی ( که عضویت‌شان فاقد توجیه حزبی است) صورت گیرد و با عبور از احزاب موازی و سایه‌های حزبی چند نهاد اصلی اصلاح‌طلبی به گفت‌وگو و اجماع برسند. تا آن زمان صدور هر بیانیه تحلیلی و نه اطلاعیه خبری اگر خطاانگیز نباشد، مناقشه‌آمیز خواهد بود.
به‌خصوص اگر این بیانیه‌ها درباره مسائل ملی و کارشناسی چون سیاست خارجی باشد. سیاست خارجی در همه جای جهان، امری ملی و فراتر از رقابت‌های سیاسی داخلی است. براساس یک قانون بجا مانده از قبل از انقلاب اسلامی، کارمندان وزارت امور خارجه حق عضویت در احزاب سیاسی را ندارند. چراکه نزد بیگانه همه باید یک تن واحد باشند. به‌خصوص که با این بیگانه در جنگ باشند و به میهن تجاوز شده باشد.
براساس همین پیچیدگی‌های سیاسی، احزاب سیاسی به خصوص آنها که منتخب‌شان بر سر کار است و به نوعی با اغماض حزب حاکم در قوه مجریه به حساب می‌آیند، درحالی که حزب نیستند و جبهه‌اند و درحالی که حاکم نیستند، اپوزیسیون به حساب می‌آیند چرا باید وارد عرصه‌ای شوند که جز هزینه، نتیجه‌ای برای خود و دولت و کشور ندارد؟ هزینه اول؛ بستن دست دولت اصلاح‌طلب در مذاکره‌ای است که طرف مقابل تاکنون هیچ وعده‌ای برای لغو همه تحریم‌ها نداده است و بهای این سازش را فقط یک صلح مسلح می‌داند. در میان مذاکره، حمله می‌کند، صلای پیروزی طرف مقابل را نه به مصالحه که به تسلیم فرا می‌خواند. بدیهی است، می‌توان در ریشه‌یابی علل این وضع و آسیب‌شناسی گذشته، صدها صفحه نوشت اما در وضع کنونی اصلاح‌طلب و اصولگرا و حتی بیرون از آن شهروندان عادی چه بسا ضد هر دو جریان در معرض یک جنگ ناجوانمردانه هستند.
دولت ایران به ریاست مسعود پزشکیان اگر حتی به معنای ناب کلمه اصلاح‌طلبانه نباشد، نزدیک به اصلاحات و نامزد برنده جبهه اصلاحات است و رئیس‌جمهور با جلب اعتماد نظام سیاسی در راس قوای سه‌گانه و شورای‌عالی امنیت ملی تنها فردی است که می‌تواند با توافق‌سازی، اجماع‌سازی به پشتوانه رای ملت، حمایت از حاکمیت، روش یا موضوع مذاکرات جلوی جنگ را بگیرد و صلحی پایدار را برقرار سازد.
می‌توان برای حفظ حقوق هسته‌ای ایران و تناسب آن با صلح، توسعه، رفاه و آزادی‌های سیاسی و از همه مهم‌تر، استقلال کشور راه‌حل‌های تکنیکی بسیاری به صورت سربسته و حتی سرگشاده نوشت و خود را در جای دیپلمات‌ها و مذاکره‌‌کنندگان کشور قرار داد و فکر کرد: چه می‌توان داد و چه می‌توان گرفت؟ اما آنچه مسلم است اینکه هرگز نباید به دوستان نادان (تندروهای داخلی) و دشمنان دانا (جنگ‌طلبان خارجی) بهانه داد و اجماع بزرگی که در کشور میان اصولگرایان، اصلاح‌طلبان، حاکمیت و اصلاحات بر سر منافع و مصالح ملی ایجاد شده که مذاکرات همانند مقاومت در جنگ فقط یکی از جلوه‌‌های آن است از بین برود./سازندگی
برچسب ها :جارستان ، جبهه اصلاحات ، خبر رشت ، خبر گیلان ، دیپلماسی ، رشت ، رشت_سحرخیزفومنی ، سحرخیز_رشت ، سحرخیز_وکیل ، علیرضا_سحرخیز ، گیلان ، محمد قوچانی ، مذاکرات ، وکیل_سحرخیز ، وکیل_علیرضا_سحرخیز
- نظرات ارسال شده توسط شما، پس از تایید توسط مدیران سایت منتشر خواهد شد.
- نظراتی که حاوی تهمت یا افترا باشد منتشر نخواهد شد.
- نظراتی که به غیر از زبان فارسی یا غیر مرتبط با خبر باشد منتشر نخواهد شد.
ارسال نظر شما
مجموع نظرات : 0 در انتظار بررسی : 0 انتشار یافته : ۰